Verslag Divosa Voorjaarscongres 2023

Tijdens het Divosa Voorjaarscongres gaat het over mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, mensen in kwetsbare situaties, het precariaat zelfs. Aan het einde van de eerste congresdag rolt Nadia van den Heuvel haar rolstoel het podium op en trekt met één zin de volle aandacht van de zaal: ‘Die doelgroep? Dat ben ik.’

Ooit werkte ze als consultant verandermanagement bij grote publieke organisaties, en werkte daar aan inclusieve organisaties.‘Ik heb kroeshaar en een multiculturele achtergrond, ik zit in een rolstoel. Ik paste in het plaatje. Dat ik met een man getrouwd was, was hooguit een beetje jammer.’ Van den Heuvel werkte hard. ‘Ik verdiende 5.000 euro netto per maand, maar er kwam een moment waarop ik me afvroeg: wat zit ik hier nou écht te veranderen?’ 

Van den Heuvel ging op zoek naar een andere baan en kwam bij een groot recruitmentbureau voor een sollicitatiegesprek binnen waarop de recruiter verbaasd uitriep: ‘Maar jouw cv leek zo goed …’. Het was voor Nadia geen verrassing dat de baan niet doorging. Maar het leverde haar wél iets op. Na het gesprek trof ze op de gang een man aan die onbedaarlijk hard huilde. Het bleek dat hij maar niet ergens werd aangenomen omdat hij maar 40% kon zien. Van den Heuvel luisterde naar hem en regelde ter plekke een baan voor hem. ‘En ik wist niets over arbeidsparticipatie, of over voorliggende voorzieningen.’ 

Ze raakte enthousiast en besloot: dit ga ik doen. ‘Ik dacht: Ik ga andere Nadia’s helpen. Het was een heel nobel idee. In no time had ik 70 cv’s in mijn mik. Ik plande alle 70 gesprekken bij een hotel in de buurt en dacht: die ga ik bemiddelen. Maar dat liep voor geen meter. En ik had nog wel ‘talentpionier’ op mijn visitekaartje gezet.’

Los het op

Het kostte Van den Heuvel twee maanden tobben en toen gaf haar man haar de keuze: stop ermee of los het op. En hij hielp een handje en investeerde in haar bedrijf. Dat zetje gaf haar de vliegende start die ze nodig had.

Het multimediabedrijf Ictoria, een IT-bedrijf waar mensen met een lichamelijke of mentale beperking werken, loopt inmiddels goed. Ze heeft, zoals ze dat zelf noemt, ruim tweehonderd Nadia’s de kans kunnen geven die ze zelf ook heeft gekregen. 

Ze werkt hierin intensief samen met de gemeente. En dan pikt ze ook weleens een puntje van kritiek op. ‘Heel eerlijk gezegd hoor ik nog weleens: ik wil graag van mijn consulent bij de gemeente af.’ En soms begrijpt ze dat wel. ‘Een traject mag maximaal 2.700 euro kosten, dat is gewoon te weinig.’ 

Wat ook niet helpt: te veel focus op wat mensen mankeren. Vraag hen liever: Wat zou ik wensen voor deze persoon? Zelf wenst ze iedereen de consulent toe die ze zelf ooit had. ‘Ik had ooit een consulent die tegen mij zei: ‘Nadia, je hoeft niet tevreden met het minimale te zijn, als je het maximale uit het leven wilt halen. Wees die persoon voor je doelgroep. Jullie hebben allemaal een Nadia in je bestand.’