Divosa Museum: 90 jaar sociaal domein

Na de Tweede Wereldoorlog maken veel gemeenten plannen om de slechte vooroorlogse woningen en wijken aan te pakken. Het afbreken en opknappen van buurten noemt men sanering. Langzaamaan rijpt echter het inzicht dat sanering niet kan zonder sociaal-maatschappelijke sector. Voor de leden van Divosa is dit onderwerp van gesprek op het congres in 1957: ‘Sanering als sociaal vraagstuk’. 

Alle leden krijgen voorafgaand aan het Divosa-congres een ‘prae-advies’ van een aantal onderzoekers toegestuurd. Sanering van een stadswijk is een sociale structuurverbetering, zo stellen zij. De leden van Divosa bediscussiëren het advies in hun eigen provincies: ‘Er moet vooraf gedetailleerde kennis zijn over de gezinnen, de groepen, de sociale samenhang en over de organisaties die al actief zijn in de wijk. Krotten afbreken en panden een nieuwe bestemming geven is één ding, maar de bewoners duiken ergens anders weer op. Men pleit voor contact tussen maatschappelijk werkers, schoolhoofden, consultatiebureaus, woninginspecteurs en wijkverplegers. Niet alleen ‘overleg aan de top, maar ook coördinatie aan de voet’. Deze totaalaanpak vraagt om doorbreking van de eigen ‘winkeltjesgeest’ van grote, ambtelijke, ver van elkaar af werkende gemeentelijke diensten. Ook is nauwe samenwerking met kerkelijke en particuliere initiatieven nodig, die het maatschappelijk werk uitvoeren.’

Op het Divosa-congres uiten de leden van Divosa hun zorgen over de lokale samenwerking rond de wijkaanpak: ‘die kunst moeten zij nog leren’. Het Divosa-bestuur is ervan overtuigd dat ‘de afdelingen Sociale Zaken’ het voortouw moeten nemen in de sociale kant van de sanering.