Handreiking Verrekenen inkomsten uit parttime ondernemerschap
Laatste update:3 Aandachtspunten
3.1 Zelfredzaamheid en kennisniveau
Zelfredzaamheid
In hoofdstuk 1 hebben we beschreven dat het bij pto om een brede, diverse groep mensen met verschillende achtergronden en leeftijden gaat. Belangrijk om in gedachten te houden is dat er vaak verschillende redenen zijn (of combinaties daarvan) waardoor mensen in de bijstand zijn gekomen. Denk bijvoorbeeld aan mensen met:
- mentale beperkingen;
- lichamelijke beperkingen;
- verslavingsproblematieken;
- financiële problematieken;
- detentie-achtergrond;
- een niet-westerse migratieachtergrond;
- beperkte beheersing van de Nederlandse taal.
Voor een groot deel van deze klanten is het niet realistisch om volledige zelfredzaamheid te verwachten.
Ik word altijd zo moe van die opmerkingen over ‘zelfredzaamheid’ en het ‘niet pamperen’ van klanten. Soms hebben mensen nou eenmaal even hulp nodig in hun leven, juist zodát ze de dingen straks weer zelf kunnen. Bovendien, dat is gewoon je taak, als gemeente. Om te ondersteunen als dat nodig is. We zijn misschien geen hulpverleners, maar we zijn er wel vóór onze inwoners. Het lijkt erop dat we dat als gemeenten nog weleens vergeten…
Kennisniveau
Veel pto'ers weten nog weinig van ondernemen. Een pto-traject kan daardoor heel uitdagend zijn. Het positieve daaraan is dat mensen veel nieuwe ervaringen opdoen en skills verzamelen die hen ook later weer ten goede komen. Het betekent echter ook dat er speciale aandacht moet zijn voor goede begeleiding en duidelijke uitleg van de financiële situatie en regels van onder andere de Belastingdienst. We hebben eerder in de handreiking beschreven hoe je begeleiding kunt vormgeven en hoe je rekening houdt met administratieangst onder deelnemers.
Ook zijn er groepen mensen die qua mentaliteit al heel ondernemend zijn en snel aan de slag willen. Op uurtje-factuurtje basis kunnen ze bijvoorbeeld werken in de bouw of horeca. Deze groep vraagt volgens sommige gemeenten om een aparte aanpak.
Je moet die mensen niet gaan vervelen met een pto-traject vol trainingen enzo. Die willen gewoon werken en hebben het bij wijze van spreken al geregeld in hun netwerk. Het is alleen wel lastig bij statushouders bijvoorbeeld, dat ze geen idee hebben van hoe ondernemen in Nederland eraan toegaat. Wat de regels en risico’s zijn etc. Je kunt hier niet gewoon koekjes gaan verkopen op straat. Bovendien is de taal vaak een groot obstakel. Daar hebben we dus een heel andere verantwoordelijkheid liggen. Hoe zorgen we ervoor dat we deze mensen niet afremmen, maar er wel voor zorgen dat ze ook de Nederlandse ondernemerscontext gaan begrijpen? En mee kunnen doen in de samenleving?
Statushouders
Verschillende gemeenten hebben genoemd dat de aanpak voor pto voor statushouders een speciaal aandachtsgebied is, of zou moeten worden. Met name de begeleiding moet hier anders worden ingericht.
De ervaring leert dat (vooral) mensen met een niet-westerse migratieachtergrond bij het starten van een bedrijf tegen allerlei praktische zaken aanlopen. Hierbij valt te denken aan de Nederlandse wet- en regelgeving, het schrijven van een ondernemingsplan, het voeren van een boekhouding, het vinden van klanten, het onderhouden van zakelijke contacten, enzovoort. Meestal ligt daar een gebrekkige kennis van de Nederlandse taal en de (culturele) gebruiken in Nederland aan ten grondslag. Om die reden zet bijvoorbeeld de gemeente Zwolle in op intensieve begeleiding van niet-westerse migranten.