Doortastende preventie: slachtoffers zoeken en helpen

Dit rapport presenteert eerst, in acht hoofdstukken (hoofdstuk 2.1 tot en met 2.8), casussen. Aan elke casus worden (meestal drie) lessen verbonden. In de twee slothoofdstukken (hoofdstuk 3 en 4) worden conclusies getrokken. Het betreft conclusies over manieren om op straat in contact te komen met slachtoffers. Dit vergt alertheid en bovenal aanwezigheid, ook op tijden die bepaald niet corresponderen met kantooruren. Hoofdstuk 3 geeft daartoe richtlijnen. Op dit punt lijkt te gelden: waar een wil is, valt snel vooruitgang te boeken. Als er eenmaal contact is met slachtoffers, is het vervolgens de vraag hoe een doorbraak kan worden gerealiseerd. Dat is aanzienlijk lastiger. Hoofdstuk 4 verkent hoe dit valt te organiseren.

Voor dit rapport zijn zestien professionals geïnterviewd: in de frontlinie van het sociaal domein (acht), bij de politie (vier) en bij een Regionaal Informatie en Expertisecentrum (vier). De inzichten uit deze interviews zijn benut bij het formuleren van lessen, zowel in algemene zin als (in alle empirische hoofdstukken) op casusniveau.

De casussen in hoofdstukken 2.1, 2.3 en 2.8 zijn gebaseerd op de interviewreeks. Ze zijn geautoriseerd door respondenten.

Hoofdstuk 2.5 is gebaseerd op eerder afgenomen recente interviews (kort voor de start van dit project) en geautoriseerd door die respondenten.

De andere casussen zijn gebaseerd op recent veldwerk. Dit betreft hoofdstuk 2.2, 2.4 en 2.6.

Hoofdstuk 2.7 betreft gebeurtenissen van langer geleden. Die casus gaat mede over een vertaalslag door een gemeentelijke topambtenaar: van straatinformatie naar burgemeester en wethouders. Dit hoofdstuk is door die ambtenaar geautoriseerd.

De casusbeschrijvingen bevatten op onbelangrijke onderdelen afwijkingen van de feitelijke casussen, zodat de beschrijvingen niet herleidbaar zijn naar betrokkenen.