Wijzigingenoverzicht nieuwe Wet inburgering

Het financieel ontzorgen van bijstandsgerechtigde statushouders bestaat uit:

• het verrichten van een aantal noodzakelijke betalingen uit de bijstandsuitkering;
• het stimuleren van de financiële zelfredzaamheid.

Gemeenten kunnen grotendeels zelf bepalen hoe zij deze ondersteuning vormgeven, zolang zij maatwerk leveren en de ondersteuning afstemmen op de behoeften en persoonlijke situatie van de asielstatushouder. Hierbij hebben gemeenten de ruimte om de ondersteuning te laten aansluiten op de lokale behoefte en andere onderdelen van de inburgering.

Verrichten van noodzakelijke betalingen vanuit de bijstandsuitkering

Gemeenten zijn de eerste zes maanden verplicht om de huur, de rekeningen voor gas, water en stroom en de verplichte zorgverzekering uit de bijstandsuitkering te betalen. Optioneel verrichten zij ook andere noodzakelijke betalingen uit de bijstandsuitkering en ondersteunen ze statushouders bij het op orde brengen van hun financiën, bijvoorbeeld door hulp bij het aanvragen van toeslagen.

Als de bijstandsuitkering niet toereikend is voor alle noodzakelijke betalingen, verricht de gemeente de betalingen voor zover dit mogelijk is. Deze situatie kan zich voordoen als een asielstatushouder een deeltijdbaan of een kostendelende medebewoner heeft, waardoor het bedrag aan toegekende (aanvullende) bijstand lager is dan het totaalbedrag van de noodzakelijke betalingen. Als het mogelijk is om één of meerdere betalingen vanuit de bijstandsuitkering te verrichten, dan verricht de gemeente deze betaling(en) en de andere betalingen niet.

Stimuleren van de financiële zelfredzaamheid

Van gemeenten wordt verwacht dat zij statushouders ondersteunen richting financiële zelfredzaamheid:

• om te voorkomen dat er na de verplichte periode van financieel ontzorgen alsnog financiële problemen ontstaan;
• om te zorgen dat statushouders uiteindelijk zelf in staat zijn om hun inkomsten en uitgaven in balans te houden.

In de nieuwe Wet inburgering zijn hiervoor geen wettelijke eisen opgenomen, om mogelijk te maken dat gemeenten hierbij maatwerk kunnen leveren. Gemeenten zijn dus niet gebonden aan de maximale periode van zes maanden en hebben de ruimte om deze ondersteuning te koppelen aan andere onderdelen van de inburgering, zoals de maatschappelijke begeleiding.